امروز افتتاحیه نمایشگاه عکس آهوی مازنی بود و من مسوول تهیه گل بودم بنابراین باید زودتر از بقیه دوستان در کاخ موزه نیاوران میبودم از آنجایی که هیچ چیز قابل پیش بینی نیست تصمیم گرفتم زودتر از حد معمول حرکت کنم و از آنجایی که میخواستم همه چیز در آرامش محض باشد و روز پنجشنبه ای که تمام تهران در خیابان به سر میبرند در کمال آرامش و اعصابی راحت به مقصد برسم با آژانس تماس گرفته ومثل هر آدم شیکی درخواست ماشین دادم و منتظر نشستم و نشستم و نشستم و... خلاصه همین طور منتظر بودم تا اینکه بالاخره بعد از تماسهای پی در پی متوجه شدم از قضا راننده ای که برایم فرستاده اند به علت کهولت سن دچار گم کردگی مسیر شده و راننده دیگری را بلافاصله می فرستند ،خدا را شکر ماشین بالاخره آمد واین بار به علت جوانی بیش از حد حاضر به آمدن تا در منزل نبود و از نظرش به کوچه ای صعب العبور وارد شده و بیش از این نمی تواند ریسک کند بنابراین" آبجی بی زحمت بیا سر کوچه" ای نثارم کرد و من رفتم به گلفروشی که راننده پیشنهاد داد رفتم و گلی تهیه کردم و همین طور از برنامه ریزی دقیقم به خودم می بالیدم که ....گرومپ . برای تکمیل آرامشم همین رو کم داشتم یک موتوری که ورود ممنوع می آمد به سپر ماشین برخورد کرد و همین برخورد باعث وسعت واژگانم شد و در همین بین که آنها مشغول نوازش کلمه ای همدیگر بودند به این نتیجه رسیدم که آرامش زیاد هم خوب نیست. موتوری رفت. ما هم رفتیم تا اینکه تسمه ماشین پاره شد و حدود نیم ساعت با یک سبد گل در مکانی که ذره ای با آن آشنا نبودم منتظر ترمیم تسمه شدم و ترمیم شد. داشتم به مویی که لای درز برنامه ریزی دقیقم رفته بود فکر میکردم که راننده گفت رسیدیم. و وقتی دهان بازم را دید پرسید "آبجی مگه موزه حیات وحش نمی رفتی؟دار آباد دیگه" تمام نصایح مادر و مادر بزرگم را در مورد یک خانم متشخص دوره کردم تا بگویم :"آقای محترم من گفتم کاخ موزه نیاوران!!!" فهماندن به این راننده که من گفته ام کاخ موزه نیاوران و نه موزه بیهوده ترین کار عمرم بود ومن با یک برنامه ریزی دقیق به قسمت سن ایچ و خداحافظی میهمانان رسیدم!
معمولا وقتی آدم سعی می کنه خیلی با برنامه بره جلو برنامه کم میاره و جا می زنه و خلاصه یه طورایی قاطی پاطی می شه که نشه!